Žurnalisty “HPU” z’jasovuvaly, z jakoho rajonu Ĺvova u hodynu pik najprostiše dojichaty do centru. Na karti vidmirialy odnakovu vidstań — 6 km — vid opernoho teatru v trioch napriamkach. Dolaly jiji hromadśkym transportom o 8.00.
— Sidaj na “47a”, otoj nový, dovhý. Ale jichaty budeš hodynu. Vin nepovorotký. Možeš na inši maršrutky, jakščo výde zapchatysia, — ohriadna žinka rozpovidaje, jak krašče dojichaty do centru z vul. Pasičnoji. Stoju na zupynci bilia cerkvy Blahoviščennia Hospodnioho.
Za 3 chv. bilia natovpu haĺmuje žovtý “Bohdan” №15. Liudy rozštovchujuť odne odnoho, propychajuťsia v salon. Projty vseredynu ne vstyhaju, vodij začyniaje dveri j rušaje. Za 4 chv. pid’jiždžaje šče odyn “Bohdan”, №138 — priamuje v selo Lapajivka, na okolyciu mista, čerez centr. Zachodžu čerez zadni dveri. Na nastupnych trioch zupynkach nikoho ne pidbyraje. Staje lyše, ščob chtoś výšov. Vikna v maršrutci zamerzli, dorohy ne vydno. Pasažyry perepytujuť, de jidemo, u tych, chto sydyť.
— Propustiť, to moja zupynka, — bilia veterynarnoji akademiji žinka pchaje liktiamy liudej, jaki skupčylysia bilia perednich dverej. Troje čolovikiv vychodiať. Pasažyrka vytiahaje za soboju velyku dorožniu sumku.
5 chv. avtobus stojiť u zatori na vul. Pidvaĺnij. Poperedu — try tramvaji. Bilia hoteliu “Ĺviv” vychodiať majže vsi pasažyry. Zvidty do opernoho teatru — 200 m. Dobyralasia 43 chv.
Na kincevij bilia torhovoho centru “Zubra” na Sychovi liudy stajuť u čerhach do avtobusiv. U kožnij ne menš jak sotnia osib. U bik centru priamujuť try avtobusy. Žovtý LAZ pid’jiždžaje za 10 chv. U salon proryvajeťsia trochy biĺš jak polovyna z čerhy.
— Ta šo za cholera, — tupciuje čolovik rokiv 40 u koryčnevij dublianci. — Skiĺky toj avtobus čekaty možna?
Za 12 chv. prýiždžaje avtobus MAN. Vseredyni pid nohamy kaliuža vody. Namahajusia vchopytysia za poručeń. Jich lyše kiĺka na vsiu maršrutku. Liudy napyrajuť znadvoru. Čerez 5 chv. rušajemo. Maršrutka staje na kožnij zupynci, choča salon zapovnený. Bilia dytiačoji polikliniky liudy povysajuť na vchodi. Dveri ne začyniajuťsia.
— Jakoho myloho ty, baran, zupyniavsia! — kryčyť žinka v bilij šubi. — Ta vy vdavytesia za tych 2 hryvni. Salon bytkom nabytý. Tak nie, to ž treba buty bydlom.
— Pani, koly vy sidaly, to ne dumaly, čoho ja zupynyvsia, — hovoryť vodij. — Výdiť vy, krajni, bo ž ne pojidu.
Pislia kiĺkoch chvylyn vychodyť iz maršrutky i natyskaje na dveri, ščob začynyty. Na nastupnych dvoch zupynkach ne staje. Liudy machajuť rukamy, chtoś lipyť snižku j kydaje u zadnie sklo. Do zupynky na vul. Pidvaĺnij dojiždžajemo za 50 chv. Slyźkym trotuarom idu 10 chv. do opernoho teatru. Na dorohu pišla hodyna.
Mikrorajon Riasne roztašovaný naprykinci vul. Ševčenka. Do centru jizdiať čotyry maršrutky.
— Tym, chto jide na robotu iz Riasnoho, načaĺstvo probačaje spiznennia, — žartuje ĺviv’janyn Vasyĺ Holubeć, 44 roky. — Aby tut sisty, treba pid kolesa kydatysia. Avtobusy šče na Riasnomu-2 bytkom zahružajuťsia. Tam kinceva maršrutok iz sil. A ja ne možu na robotu dobratysia, merznu pivtory hodyny.
Za pivhodyny navproty supermarketu “Siĺpo” propuskaju p’jať maršrutok №50, ščo najčastiše tut jizdiať. Vony ne zupyniajuťsia, perepovneni. V “Etalony” №12 i №30 vlizajuť po dvoje-troje najprudkišych. Iz desiatok zaštovchujeťsia v №6a, stojať na schodach.
O 8.32 sidaju v №6a. Vodij rokiv 40 ne začyniaje dverej, doky vsi ne peredaduť za projizd. Iz 5 hrn daje reštu pislia druhoho nahaduvannia, i to nepravyĺno — brakuje 1 hrn. Na nastupnych dvoch zupynkach ne stajemo. Na tretij vychodiať dvoje pasažyriv, zachodiať p’jatero. Čerez 100 m zupyniajemosia — zator. U vodija dviči dzvonyť telefon. Peršý vyklyk zbyvaje, na druhý vidpovidaje.
— Ta vot jidu. Nie, ne bytkom, — holosno hovoryť u trubku. — Poka vsio normaĺno. Probka, jak zavždy, pevno až do cerkvy Anny.
Do Janivśkoho cvyntaria povzemo chvylyn 10 iz poznačkoju “10” na spidometri. Vodij pererachovuje hroši, dviči šmatoju vytyraje zapotile sklo. Daje hančirku pasažyrovi, prosyť vyterty bične. Bilia cerkvy Anny vychodyť biĺšisť pasažyriv. U saloni vidčutno cholodnišaje, pičky ne praciujuť. Za sotniu metriv zupyniajemosia, čerez korok ne možemo povernuty.
Vodij rizko vyruliuje na vul. Horodoćku. Tam znovu korok. O 9.06 my bilia opernoho teatru. Pasažyry dovho vychodiať — seredni dveri zlamalysia, vidkryvajeťsia tiĺky odna častyna. Vodij nervujeťsia, začyniaje j druhu polovynu. Vstyhaju vyskočyty, pozadu čuty nevdovoleni kryky inšych pasažyriv.